Μια παράταξη, μια ιστορία γραμμένη με τα πιο μελανά χρώματα. Από τη δεκαετία του 1990 και τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα από τον επικεφαλής της ΟΝΝΕΔ μέχρι την υπεράσπιση του Νόμου Γιαννάκου και του Νόμου Διαμαντοπούλου, που κατήργησαν το αυτοδιοίκητο των ιδρυμάτων και το πανεπιστημιακό άσυλο, και την αποχή από τις μαζικές κινητοποιήσεις επί υπουργίας Αρβανιτόπουλου, που σημαδεύτηκε από διαθεσιμότητες εκπαιδευτικών για πρώτη φορά στα χρονικά, και ώς τα κυκλώματα με τις σημειώσεις, τους «τραμπουκισμούς» φοιτητών και τα σεξιστικά πάρτι, η ΔΑΠ συνεχίζει ακόμα και σήμερα να στηρίζει τις βαθιά αυταρχικές κυβερνητικές επιλογές και να απέχει από τα φοιτητικά κινήματα. Παραγράφεται έτσι απλά η ιστορία της γαλάζιας νεολαίας και η δράση των Κενταύρων και των Rangers;
Η δολοφονική επίθεση της ΟΝΝΕΔ
Είναι φθινόπωρο του 1990. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανακοινώνει πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία που προβλέπει μεταξύ άλλων κατάργηση της δωρεάν παροχής συγγραμμάτων, επιβολή χρονικού ορίου στις σπουδές, περικοπή φοιτητικής συμμετοχής στη διοίκηση των ΑΕΙ και κατάργηση του ασύλου. Οι πρώτες καταλήψεις ξεκινούν στα τέλη Οκτωβρίου και αγγίζουν σχεδόν το σύνολο των σχολείων. Είναι 8 Ιανουαρίου του 1991. Στελέχη της ΟΝΝΕΔ στην Πάτρα επιτίθενται στο κτήριο της κατάληψης με σιδηρολοστούς, καδρόνια και αλυσίδες. Ο καθηγητής Μαθηματικών Νίκος Τεμπονέρας πέφτει νεκρός από τον σιδηρολοστό του Ι. Καλαμπόκα.
«Οι τοποθετήσεις των βουλευτών της κυβερνητικής πλειοψηφίας, στο πλαίσιο της συζήτησης του νομοσχεδίου του υπουργείου Παιδείας, ανέσυραν μνήμες της περιόδου 1990-1993» λέει στην «Α» ο Διονύσης Τεμπονέρας.
“Ενώ οι βουλευτές της Ν.Δ. μιλούσαν για ‘αριστερόχρωμη’ βία στα πανεπιστήμια, στην προσπάθειά τους να υπερασπιστούν την ίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας, η Ιστορία έχει γράψει κάτι τελείως διαφορετικό: Τις προηγούμενες ημέρες της ‘δολοφονίας Τεμπονέρα’, η ΟΝΝΕΔ αναλαμβάνει τη βρόμικη δουλειά να… καθαρίσει τα σχολεία της Πάτρας από τις καταλήψεις. Πραγματοποιούν σύσκεψη στα γραφεία της ΟΝΝΕΔ και, σε απόλυτη συνεργασία με τοπικά στελέχη και βουλευτές, κανονίζουν τις λεπτομέρειες της επίθεσης ανακατάληψης των σχολείων. Ρόπαλα, αλυσίδες, μαχαίρια και λοστάρια είναι τα όπλα της γνωστής τραμπούκικης συμμορίας των ΟΝΝΕΔιτών.
Επικεφαλής τους, ο δημοτικός σύμβουλος της Ν.Δ. Γιάννης Καλαμπόκας. Μαζί του οι Μαραγκός, Σπίνος, Γραμματίκας και άλλα γνωστά στελέχη της ΟΝΝΕΔίτικης συμμορίας» επισημαίνει ο ίδιος.
Η επιχείρηση των τραμπούκων -συνοδεία ασφαλιτών- ξεκινάει από το Πολυκλαδικό Πάτρας, όπου βρίσκονται και τα γραφεία της ΕΛΜΕ Αχαΐας, αλλά αποτυγχάνει.
Επόμενος στόχος ήταν το σχολικό συγκρότημα της πλατείας ΒΟΥΔ, σήμερα σχολεία Νίκου Τεμπονέρα. Κραδαίνοντας ρόπαλα, αλυσίδες και λοστάρια, εισβάλλουν στο σχολείο, ξυλοκοπούν τους μαθητές, ξυραφιάζουν τα χέρια του προέδρου του 15μελούς συμβουλίου Κώστα Σκρεμύδα. Μαθητές, γονείς και καθηγητές καλούν σε βοήθεια. Παρά τις συνεχόμενες εκκλήσεις, η Αστυνομία δεν εμφανίζεται. Σαν να υπάρχει μια συμφωνία μυστική, ώστε να ολοκληρώσει η ΟΝΝΕΔ το σχέδιο ανακατάληψης με όποιο κόστος!
«Στον χώρο του σχολείου φτάνουν μαθητές, γονείς, καθηγητές, εργαζόμενοι. Ο Νίκος Τεμπονέρας, που με άλλους καθηγητές έχει φτάσει στο σχολείο για να υπερασπιστεί τους μαθητές του, έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τις παρακρατικές ΟΝΝΕΔίτικες ορδές και πέφτει νεκρός από χτυπήματα στο κεφάλι με σιδηρολοστό από τον δημοτικό σύμβουλο και πρόεδρο της τοπικής ΟΝΝΕΔ Αχαΐας Γιάννη Καλαμπόκα, ο οποίος, αφού χτυπάει την πρώτη φορά με το λοστάρι στο κεφάλι, δίνει στη συνέχεια και τη χαριστική βολή.
Έκτοτε, ουκ ολίγες φορές το μνημείο, αλλά και το μνήμα, βανδαλίζεται από στελέχη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ» επισημαίνει ο Διονύσης Τεμπονέρας.
Ο Νόμος Αρσένη
Το 1998 επιχειρείται η μεταρρύθμιση η οποία έφερε την υπογραφή του Γεράσιμου Αρσένη, που καταργούσε τον τύπο του Λυκείου που ίσχυε μέχρι τότε (γενικό, τεχνικό – επαγγελματικό, πολυκλαδικό) και προωθούσε την αντικατάστασή του από το λεγόμενο ενιαίο Λύκειο. Επιπλέον περιελάμβανε την αλλαγή του τρόπου εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ με την κατάργηση του συστήματος των δεσμών και την αντικατάστασή τους με Πανελλαδικές εξετάσεις στις τρεις τάξεις του λυκείου. Οι αντιδράσεις των φοιτητών, θυελλώδεις. Η ΔΑΠ, όμως, απέναντι στο κίνημα. «Τώρα που τα ιδιωτικά πανεπιστήμια νομιμοποιούνται, τώρα που ο Νόμος Αρσένη έρχεται να κάνει πραγματικότητα τους χειρότερούς μας εφιάλτες, η ΔΑΠ φανερώνει το αληθινό της πρόσωπο. Θα αντισταθούμε ή θα υποταχθούμε;» ανέφεραν τότε στις ανακοινώσεις τους οι φοιτητικές παρατάξεις.
Η γενιά του άρθρου 16
Το 2006 έρχεται ο Νόμος Γιαννάκου, που είχε ως πυξίδα τη σταδιακή υποχώρηση του δημόσιου χαρακτήρα των πανεπιστημίων. Με όχημα την αναθεώρηση του άρθρου 16, επιχείρησε την πλήρη διάλυση των δημοσίων πανεπιστήμιων προκειμένου να ανοίξουν η κερκόπορτα και το “πελατολόγιο” των ιδιωτικών που η τότε κυβέρνηση φιλοδοξούσε να ιδρυθούν. Η αντίδραση της ακαδημαϊκής και φοιτητικής κοινότητας ήταν μαζική και όλα όσα ακολούθησαν έμελλε να δημιουργήσουν τη γενιά που θα έμενε στην Ιστορία ως η «γενιά του άρθρου 16». Το κίνημα κέρδισε, το δημόσιο πανεπιστήμιο κατάφερε να κρατήσει σε μια δύσκολη μάχη οπισθοφυλακών. Ο νόμος ψηφίστηκε «κουτσουρεμένος» το 2007. Από αυτή τη γενιά, από τις συνεχείς συνελεύσεις και τα κινήματα, η ΔΑΠ ήταν για μία ακόμα φορά στην αντίπερα όχθη. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά υπερασπίστηκε με νύχια και με δόντια τον νόμο, ήταν υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που οι τραμπούκοι της ΟΝΝΕΔ επιστρατεύτηκαν για το σπάσιμο καταλήψεων σχολών και ξυλοδαρμούς φοιτητών.
Άλλωστε, η «δημοκρατία» της ΔΑΠ είναι γεμάτη με περιστατικά τραμπουκισμών, ξυλοδαρμών και διαπλοκής. Περιστατικά που δείχνουν την εχθρικότητά της προς το φοιτητικό κίνημα και προς ό,τι αμφισβητεί την κυρίαρχη πολιτική.
Μάλιστα, ήδη από εκείνη την περίοδο, έρχονται στο φως καταγγελίες από αριστερές παρατάξεις για εκβιασμούς και ρουσφέτια της ΔΑΠ με μερίδα πανεπιστημιακών κι άλλων φορέων των ιδρυμάτων, με απώτερο σκοπό την εξυπηρέτηση διαφόρων μικροκομματικών συμφερόντων. Αυτά τα περιστατικά οργιάζουν και στα Πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης. Σύμφωνα με καταγγελίες της Πανσπουδαστικής, ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ στο ΠΑΜΑΚ είχε πάει σε καθηγητή με λίστα 30 ατόμων για να τους περάσει στο μάθημα, στο Γεωπονικό οι ΔΑΠίτες δέσμευαν τους φοιτητές με διάφορα συμβόλαια για να τους δίνουν σημειώσεις και άλλες διευκολύνσεις, ενώ στη Δασολογία απείλησαν τηλεφωνικά δυο φοιτητές λέγοντάς τους κατά λέξη ότι «οι βαθμολογίες σας είναι στην Πρυτανεία, αν ξαναψηφίσετε τα κομμούνια δεν θα πάρετε πτυχίο». Στη σχολή των Τοπογράφων, η ΔΑΠ το πήγε ένα βήμα παραπέρα, καθώς διοργάνωνε σεμινάρια και μοίραζε πιστοποιητικά στους φοιτητές, μαζί με υποσχέσεις ότι αυτά τα χαρτιά «θα τους ανοίξουν πόρτες για δουλειά».
Οι φουσκωτοί και ο Νόμος Διαμαντοπούλου
Το 2011, ψηφίζεται ο σαρωτικός Νόμος Διαμαντοπούλου, που καταργεί το άσυλο, δημιουργεί επιτροπές αξιολόγησης, καταργεί τον θεσμό της πρυτανείας και θέτει αυστηρό έλεγχο στα όρια φοίτησης.
«Σπούδασα στην Ξάνθη, στην Πολυτεχνική Σχολή του Δημοκριτείου Πανεπιστήμιου Θράκης. Στον Φοιτητικό Σύλλογο (Φ.Σ.), η δύναμη της ΔΑΠ δεν υπήρχε και τη θέση της είχε πάρει η ΠΑΣΠ. Ο Φ.Σ. της Ξάνθης ήταν πάντοτε πρωτοπόρος στις κινηματικές διεργασίες και τον Σεπτέμβριο του 2011 ήταν από τις πρώτες σχολές που έκλεισαν με αγωνιστικές αποφάσεις των φοιτητών/τριών, απέναντι στον αντιεκπαιδευτικό Νόμο Διαμαντοπούλου» λέει στην «Α» ο Σωτήρης Αλεξίου, που ήταν τότε φοιτητής και νυν γραμματέας της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ.
Τότε γινόταν αντίστοιχη προσπάθεια από τις αριστερές δυνάμεις και φοιτητές που αντιδρούσαν στον νόμο αυτόν και στις σχολές της Κομοτηνής. Εκεί κυριαρχούσε η ΔΑΠ, η οποία προσπαθούσε με κάθε μέσο να εμποδίσει τη διεξαγωγή των Γενικών Συνελεύσεων, υπό τον φόβο της λήψης αποφάσεων κατά του νομοσχεδίου. Αποκορύφωμα της προσπάθειάς της ήταν η διάλυση συνέλευσης της Νομικής Κομοτηνής με φουσκωτούς, που δούλευαν σε βραδινά μαγαζιά, όπως καταγγέλλουν φοιτητές εκείνης της εποχής.
Έτσι, οι φοιτητές της Κομοτηνής αναγκάστηκαν να προστρέξουν στον Φ.Σ. της Ξάνθης για να στείλει αντιπροσωπεία για στήριξη και περιφρούρηση της Γενικής Συνέλευσης. «Αυτό που αντικρίσαμε όταν φτάσαμε στον χώρο της Γενικής Συνέλευσης ήταν οι μπράβοι της ΔΑΠ να προσπαθούν να κρατήσουν κλειστές τις πόρτες του αμφιθεάτρου και να προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τη φοιτητική κοινότητα. Όμως, οι εκατοντάδες φοιτητές και φοιτήτριες που κατέφθασαν δεν επέτρεψαν να εμποδιστεί η διεξαγωγή της διαδικασίας» λέει ο Σωτήρης Αλεξίου.
«Τα έργα και οι ημέρες της ΔΑΠ είναι γνωστή πραγματικότητα για όσους/ες σπούδασαν στα ελληνικά πανεπιστήμια. Πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες υπέστησαν στοχοποίηση και ξυλοδαρμό από τους πληρωμένους μπράβους της ΔΑΠ και φιμώθηκαν οι φωνές τους ή έδωσαν τεράστιες μάχες για να καταφέρουν να σπάσουν τον φόβο και τη βία που υφίσταντο και στην Κομοτηνή και σε πολλές άλλες πόλεις. Όμως, το φοιτητικό κίνημα πάντα βρίσκει τρόπο, μέσα από τη συλλογικότητα και τη μαζικότητα, να προστατεύει τα μέλη του και να ορθώνει ανάστημα απέναντι στις εκάστοτε αυταρχικές κυβερνητικές πολιτικές, όπως γίνεται και σήμερα» επισημαίνει ο ίδιος.
«Αρμαγεδδών» στην Παιδεία
Είναι 2013. Η θητεία Αρβανιτόπουλου στο υπουργείο Παιδείας έρχεται σαν Αρμαγεδδών να σαρώσει τη δημόσια Παιδεία. Η περίοδος αυτή σημαδεύτηκε από κλείσιμο ή συγχωνεύσεις πανεπιστημιακών τμημάτων, διαθεσιμότητες εκπαιδευτικών για πρώτη φορά στα χρονικά, από μηδενικούς διορισμούς στα σχολεία και δυσμενή αλλαγή των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών.
«Κατά τα έτη 2013 και 2014, η πανεπιστημιακή κοινότητα βίωσε μια πολύ σκληρή επίθεση από τις ιδεοληπτικές νεοφιλελεύθερες εμμονές τής τότε κυβέρνησης Σαμαρά» αναφέρει στην «Α» η Βίκυ Τσεφαλά, που τότε ήταν φοιτήτρια Νομικής.
«Αφενός ψηφίστηκε και εφαρμόστηκε το ‘σχέδιο Αθηνά’, το οποίο οδήγησε σε κλείσιμο και συγχωνεύσεις πανεπιστημιακών τμημάτων ανά την επικράτεια, ενώ ‘ομογενοποίησε’ και άσχετα μεταξύ τους γνωστικά αντικείμενα σε μία σχολή» επισημαίνει.
«Αφετέρου, εκείνο το διάστημα, ξεκίνησε το κύμα απολύσεων διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων, στο πλαίσιο του δόγματος ‘λιγότερο κράτος παντού’, με αποτέλεσμα τα πανεπιστημιακά ιδρύματα να έχουν μείνει χωρίς προσωπικό καθαριότητας, φύλαξης, συντήρησης, γραμματειακής υποστήριξης κ.ο.κ. Οι αριστερές δυνάμεις του φοιτητικού κινήματος, μαζί με τη μερίδα εκείνη των καθηγητών και των διοικητικών υπαλλήλων που αντιδρούσαν στις παραπάνω επιλογές, αμέσως διαμορφώσαμε ένα κοινό μέτωπο διεκδικήσεων και αγώνα, στο οποίο σαφώς η ΔΑΠ- ΝΔΦΚ βρέθηκε απέναντι από την πρώτη στιγμή και το πολέμησε με όλες της τις δυνάμεις» λέει η Βίκυ. Σύμφωνα με την ίδια, η ΔΑΠ πήρε θέση υπέρ του “σχεδίου Αθηνά” και των απολύσεων που υποβάθμιζαν ακόμα περισσότερο το δημόσιο πανεπιστήμιο και καθιστούσαν αδύνατη τη λειτουργία του. Υπονόμευε τις μαζικές γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων, των συλλόγων μελών ΔΕΠ και των διοικητικών υπαλλήλων, έβλεπε να περικυκλώνουν τις σχολές δυνάμεις των ΜΑΤ και σφύριζε αδιάφορα, ενώ συμμετείχε στις γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων μόνο για να χλευάσει το κίνημα, να υφαρπάξει την ψήφο των φοιτητών και να εμποδίσει τις καταλήψεις και τις κινητοποιήσεις, με επιχειρήματα περί δήθεν ανομίας και καταστροφής των πανεπιστημίων από τις κινητοποιήσεις, στοχοποιώντας τους φοιτητές και τους εργαζόμενους που αγωνίζονταν.
«Ούτε μία λέξη δεν βρήκε να πει για τις απολύσεις και τις τραγικές ελλείψεις σε χρηματοδότηση και πόρους. Κοινός στόχος ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και κυβέρνησης Σαμαρά ήταν να υπερκεραστεί το εμπόδιο της πλειοψηφίας της πανεπιστημιακής κοινότητας, που αντιδρούσε και αγωνιόνταν, ώστε να εφαρμοστούν τα παραπάνω καταστροφικά σχέδια, τα αποτελέσματα των οποίων πληρώνουμε, δυστυχώς, μέχρι σήμερα» καταλήγει.
